Βραζιλία: Το κίνημα των χωρίς Γη
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 27, 2007
των Χωρίς Γη στη Βραζιλία,
στην εκμπομπή του Μάριου Διονέλλη στο Κόκκινο.
Κλικ εδώ
Posted by...unapatatras at 2:04 μ.μ. 0 comments
Περού (μέσω Ολλανδίας): εναλλακτικό πάρτι γενεθλίων
σας παραπέμπω σε αυτό το άρθρο του skakistiko.blogspot.com, όπου θα βρείτε ενδιαφέροντα άρθρα για ποικίλα θέματα γύρω και πέρα από το σκάκι.
Posted by...unapatatras at 1:53 μ.μ. 0 comments
Αναγνώριση Τώρα
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 24, 2007
Μεταφέρω την είδηση όπως την διάβασα χθες στο ποστ του Άργου
Πέρασε στα ψιλά προφανώς εξ’ αιτίας της τοπικής ειδησεογραφίας. Ευτυχώς ο Όνειρος μου το γνωστοποίησε χθες το βράδυ.
Oι Λακότα Σιού (Lakota Sioux) ανακυρήξανε την ανεξαρτησία των εδαφών τους επειδή τόσα χρόνια η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών αγνοεί της συνθήκες που έχουν υπογραφεί.
Αν έχουν κουκούτσι μυαλό στο ΥΠΕΞ το πρώτο που θα πρέπει να κάνουν είναι να αναγνωρίσουν την χώρα των Σιού με το όποιο όνομα γουστάρουν. Νομίζω ότι αυτό θα ήταν θεία δίκη γι’ αυτούς που μοιράζουν κράτη και ανθρώπους όπως γουστάρουν.
Αντε και να δούμε ακόμα ένα Λιτλ Μπιγκ Χορν.
Posted by...οι σκιές μιλάν at 10:30 π.μ. 0 comments
Μίνι αφιέρωμα ΙΙΙ - Λατινική Αμερική – Με την εξουσία(Βενεζουέλα) ή χωρίς(Αργεντινή)
Κυριακή, Δεκεμβρίου 23, 2007
| Το τρίτο μας αφιέρωμα θα έχει ως θέμα, ξανά, ένα μέρος της Λατινικής Αμερικής. Δυο χώρες που για τους δικούς τους λόγους η καθεμία εμφανίζονται στα μονοπάτια της αντίστασης. Βενεζουέλα Το ’92 επιχειρείται πραξικόπημα με αρχηγό έναν Ούγκο Τσάβες. Το κίνημα αποτυγχάνει αλλά η αρχή της ανάβασης του Τσάβες στην εξουσία έχει γίνει. Το ’94 αποφυλακίζεται με χάρη από τον πρόεδρο της Βενεζουέλας και 4 χρόνια αργότερα γίνεται αυτός πρόεδρος. Αρχίζει να εφαρμόζει την πολιτική του και η δημοσιότητα του εκτινάσσεται. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, λαϊκιστής για κάποιους, ηγέτης και αναμορφωτής της Βενεζουέλας για τους υπόλοιπους. Τα μέτρα που παίρνει ανεβάζουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, ενοχλούν τους κατέχοντες αλλά και την ισχυρή γειτόνισσα Αμερική. Το 2002 οργανώνεται πραξικόπημα με μπροστάρη τους εσωτερικούς αντιπάλους του αλλά ουσιαστικό υποκινητή και υποστηρικτή την ενοχλημένη γειτόνισσα. Ο Τσάβες βγαίνει αλώβητος και πιο ισχυρός από αυτή τη δοκιμασία και συνεχίζει με εντατικότερους ρυθμούς την πολιτική του. Οι Βενεζουελάνοι φαίνεται να έχουν βρει στο πρόσωπο του τον άνθρωπο που έψαχναν χωρίς όμως, αρκετοί από αυτούς που τον στηρίζουν, να το κάνουν άκριτα. Στο τελευταίο δημοψήφισμα για το νέο Σύνταγμα της χώρας, ο Τσάβες αντιμετώπισε την πρώτη του ήττα. Η οποία σίγουρα δεν προήλθε μόνο από τους επικριτές του. Αργεντινή Στο άλλο άκρο της Λατινικής Αμερικής η Αργεντινή, το 2001 η χώρα αντιμετώπισε μεγάλη οικονομική κρίση λόγω των ακραίων νεοφιλελεύθερων οικονομικών επιλογών των κυβερνήσεών που την εξουσίαζαν. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους ζητώντας να φύγουν όλοι. Μέσα από αυτές τις κινηματικές διαδικασίες ο κόσμος κατάλαβε τη δύναμή του και κάποιοι «τολμηροί» κατέλαβαν τα πρώτα εργοστάσια και άρχισαν να τα λειτουργούν με βάση τις γενικές συνελεύσεις τους και την ισότητα μεταξύ τους. Τα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια είχαν επιτυχία και με τον καιρό το «φαινόμενο» εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα. Παρακολουθώντας τις παραπάνω καταστάσεις μπορεί να βρούμε λανθασμένους χειρισμούς, να κριτικάρουμε, να διαφωνήσουμε σε κάποια σημεία. Το μόνο που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να μη διδαχτούμε από αυτούς τους ανθρώπους, τις σκέψεις τους και τις πράξεις τους. Torrents: 1. Το εργοστάσιο της Zanon (Ντοκιμαντέρ) 2. Ι - Argentina, Indymedia and the Questions of Communication (Ντοκιμαντέρ) 3. A.D.O.C. - Η κατάσταση στην Αργεντινή (Ντοκιμαντέρ) 4. Τhe Τake (Ταινία) 5. Συνεντεύξεις από τις οργανώσεις βάσεις στη Βενεζουέλα (Ντοκιμαντέρ) 6. Εξάντας - Βενεζουέλα, ο κος πρόεδρος (Ντοκιμαντέρ) Τα δύο προηγούμενα αφιερώματα: Mexico - Chiapas, Oaxaca ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ – ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ – ΦΑΣΙΣΜΟΣ |
Posted by...Στη γαλαρία at 12:47 μ.μ. 0 comments
Καπέλα στα Φώτα -το βιβλίο
Σάββατο, Δεκεμβρίου 22, 2007
Ναι λοιπόν! Μετά από ασκήσεις πανικού και ομίχλης, τα Καπέλα έβγαλαν βιβλίο. Και όταν λέμε "έβγαλαν", κυριολεκτούμε. Μέχρι και βιβλιοδεσία έκαναν -μέχρι εξώφυλλα κόλλησαν!!
Τα έσοδα του βιβλίου θα διατεθούν αποκλειστικά στην Καμπάνια για την Τσιάπας, στόχος της οποίας είναι η κατασκευή μιας φαρμακαποθήκης, ενός νοσοκομειακού κέντρου και η αγορά ενός φορτηγού -κινητού ιατρείου, για τις περιοχές που ελέγχονται από τους Ζαπατίστας.
Αν θέλεις να προμηθευτείς το βιβλίο -πήγαινε αύριο (Κυριακή 23 Δεκεμβρίου) στο Παζάρι αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας στον πεζόδρομο της Κοραή. Ή πέρνα από τον Σπόρο (Σπύρου Τρικούπη 21, στα Εξάρχεια) οποιαδήποτε εργάσιμη μέρα.
Posted by...The Motorcycle boy at 7:02 μ.μ. 9 comments
Παζάρι αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 17, 2007
Την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007,
θα είμαστε όλη μέρα στον πεζόδρομο της οδού Κοραή
(μετρό Πανεπιστήμιο)
με βιβλία, κεριά, κοσμήματα, διακοσμητικά και χρηστικά αντικείμενα, κ.λπ.
Τα έσοδα του παζαριού θα διατεθούν στην αγορά φαρμάκων και την εκπαίδευση ατόμων στο πλαίσιο του προγράμματος δημιουργίας ιατρικού κέντρου στον Αυτόνομο Εξεγερμένο Δήμο Φρανσίσκο Βίγια στην Τσιάπας.
Σας περιμένουμε!
Μέχρι τότε συγκεντρώνουμε πράγματα σε καλή κατάσταση
στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13, απογεύματα) ή
στον «Σπόρο» (Σπύρου Τρικούπη 21, πρωί και απόγευμα).
Αν δεν μπορείτε να τα μεταφέρετε μέχρι εκεί,
γράψτε μας στο escuelapara@yahoo.com
Γιατί η αλληλεγγύη είναι η τρυφερότητα των λαών!
Διοργάνωση: Καμπάνια «Ένα Σχολείο για την Τσιάπας»
Posted by...The Motorcycle boy at 1:31 μ.μ. 7 comments
Ημερολόγιο εξέγερσης
«Η ζωή και τα όνειρα στη Ζούγκλα Λακαντόνα»
Τοιχογραφίες από τις εξεγερμένες κοινότητες των Ζαπατίστας
«Γιατί ο αγώνας και τα όνειρά τους είναι και δικά μας όνειρα. Γιατί η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είναι η τρυφερότητα των λαών. Γιατί είναι η ΕΛΠΙΔΑ που ντύνει με χρώματα τον καινούργιο κόσμο της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ»
Μπορείτε να το βρείτε στον «Σπόρο», Σπυρίδωνος Τρικούπη 21, Στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13 και στα κεντρικά βιβλιοπωλεία και περίπτερα. Η τιμή του είναι 6 ευρώ.
Πληροφορίες: 210 75 22 248, 210 95 89 022
Η Καμπάνια «Ένα Σχολείο για την Τσιάπας» ξεκίνησε το 2000 με στόχο την έμπρακτη αλληλεγγύη στις εξεγερμένες ιθαγενικές κοινότητες των Ζαπατίστας. Οργάνωσε μικρές και μεγάλες εκδηλώσεις, συζητήσεις, εκθέσεις, προβολές, συναυλίες και παζάρια σε πόλεις και γειτονιές σε όλη την Ελλάδα. Με αυτόν τον τρόπο συγκέντρωσε τα απαραίτητα χρήματα για την κατασκευή ενός Κέντρου Εκπαίδευσης Δασκάλων χωρίς να ζητήσει ή να δεχτεί ενίσχυση από ιδιωτικές επιχειρήσεις ή κρατικούς οργανισμούς. Οργάνωσε επίσης 25 ομάδες αλληλεγγύης: 130 άτομα ταξίδεψαν στην Τσιάπας και δούλεψαν με τους Ζαπατίστας στην κατασκευή του σχολείου.
Το σχολείο χτίστηκε στην κοινότητα Κουλέμπρα του Αυτόνομου Εξεγερμένου Δήμου Ρικάρδο Φλόρες Μαγόν και εγκαινιάστηκε το 2004. Πρόκειται για ένα συγκρότημα κτιρίων 1600τμ (αίθουσες διδασκαλίας, κοιτώνες, βιβλιοθήκη, κουζίνα, τραπεζαρία, γήπεδο μπάσκετ) στο οποίο επιμορφώνονται οι δάσκαλοι που αργότερα θα διδάξουν στα σχολεία του Δήμου. Αυτό που στο ξεκίνημα φάνταζε μια τρελή ιδέα, έγινε πραγματικότητα χάρη σε ανθρώπους που αντιλαμβάνονται πως η κατασκευή ενός σχολείου στην Τσιάπας είναι μια κίνηση συμβολική μεν, βαθιά πολιτική δε, μια κίνηση αντίστασης, ελπίδας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η Καμπάνια συνεχίζει στηρίζοντας τη δημιουργία ενός Ιατροφαρμακευτικού Κέντρου στην κοινότητα Σαν Σαλβαδόρ στον Αυτόνομο Εξεγερμένο Δήμο Φρανσίσκο Βίγια, το οποίο θα ωφελήσει 20.000 κατοίκους 40 κοινοτήτων. Μέχρι στιγμής έχει συνεισφέρει στην αγορά ενός φορτηγού για τη μεταφορά φαρμάκων και ασθενών. Τα έσοδα από την πώληση του ημερολογίου θα διατεθούν για την δεύτερη φάση του προγράμματος, που περιλαμβάνει αγορά φαρμάκων και εκπαίδευση των ατόμων που θα αναλάβουν τη διαχείριση της φαρμακαποθήκης.
Posted by...The Motorcycle boy at 1:22 μ.μ. 4 comments
"Τέλειωσε η μουσική"
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007
"Se acabó la música*", οι τελευταίες κουβέντες του πλανόδιου γέρου βιολιστή με το κομμένο χέρι, στην μεξικάνικη ταινία "El Violín" του Francisco Vargas.
Ταινία ασπρόμαυρη, με ποιητική, πολιτική και προκλητική ματιά, ποτισμένη από τη μάχη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με εντυπωσιακή φωτογραφία που αναδιπλώνει στα μάτια μας την εκπληκτική μεξικάνικη φύση που ξετρέλλανε από την πρώτη στιγμή τους κατακτητές ευρωπαίους και με μεγάλο ατού τον πρωταγωνιστή Ángel Tavira, που θυμίζει μια "γριά αλεπού" γεμάτη δύναμη, φόβο, ανθρωπιά και τελικά σοφία. 
Με περισσότερα από 30 διεθνή κινηματογραφικά βραβεία, το "El Violín" στηρίζεται στις ιστορίες των πλανόδιων μουσικών που πήραν μέρος στα αντάρτικα της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 70. Η ιστορία είναι γύρω από τον φτωχό χωρικό βιολιστή που πολεμά μια στρατιωτική δικτατορία με τα όποια πενιχρά μέσα διαθέτει, αλλά και με μια τεράστια εσωτερική δύναμη και λαχτάρα για ελευθερία που τον κάνει να μην χάνει την ελπίδα του μέχρι το τέλος. Από τις πιο όμορφες στιγμές της ταινίας, η μετάδοση αυτής της πίστης και της ελπίδας του παππού στον εγγονό, όταν του υπόσχεται με απόλυτη βεβαιότητα ότι θα ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους σύντομα, μόλις έρθουν καλύτερες μέρες.
Μια ταινία που έχει κάτι να πει, που μας βάζει σε σκέψεις, που αξίζει να τη δει κανείς, όσο ακόμα παίζεται σε 3 -πάλι καλά, την πρώτη εβδομάδα παιζόταν μόνο σε έναν- κινηματογράφους στην Αθήνα. Οι ισπανόφωνοι μπορούν να την βρουν και στο ίντερνετ.
*se acabó la música: τέλειωσε η μουσική
Posted by...Juanita La Quejica at 1:12 μ.μ. 1 comments
Κυκλοφορεί το 6ο τεύχος της Αλάνας
Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007
• Οι ιστορίες μιας καλοκαιρινής φωτιάς
ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ
• Μουμία Αμπού Τζαμάλ: Περί λευκών δέντρων, μαύρων παιδιών και της πόλης Τζένα στην πολιτεία της Λουιζιάνα
• Μια φωνή από εδώ
ΓΕΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ
• Μεξικό: το κίνημα των Ζαπατίστας - Η μακριά ιστορία ενός αγώνα στο σήμερα
• Δεύτερη Συνάντηση των Ζαπατιστικών Λαών με τους Λαούς του Κόσμου
• Βραζιλία: MST, αντίσταση και αγώνας για τη δημιουργία του νέου
• 5ο Συνέδριο του MST: προς μια νέα Βραζιλία (του Iosu Perales, συγγραφέα, συντονιστή της οργάνωσης Grupo Sur)
• Αργεντινή: Κατειλημμένες επιχειρήσεις
-Eργοστάσιο Ζανόν: έξι χρόνια χωρίς αφεντικά (συνέντευξη με τον Αλμπέρτο Εσπάρσα, εργάτη από το κατειλημμένο εργοστάσιο της Ζανόν)
-Μπάουεν: ένα κατειλημμένο ξενοδοχείο στην καρδιά του Μπουένος Άιρες (συνέντευξη με την Έβα Λοσάδα, εργαζόμενη του ξενοδοχείου)
• Oαχάκα: Να φύγουν όλοι! Μπορούμε μόνοι μας!
-APPO: Καινούργια σταυροδρόμια (του Γκουστάβο Εστέβα, κοινωνικού ακτιβιστή, μέλους της APPO)
• Ειδήσεις: Μεξικό
Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Συνεταιρισμός «ο Σπόρος»: Ένα εγχείρημα αλληλέγγυας οικονομίας
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ
• ALBA: Το όραμα της ενωμένης Λατινικής Αμερικής
• Περού: η αρχή μιας μακριάς διαδικασίας
• Ουρουγουάη: ισοπαλία με γεύση ήττας (του Ραούλ Ζιμπέκι, συγγραφέα και δημοσιογράφου)
• Χιλή: ένας άλλος χάρτης (συνέντευξη με την Κονσουέλο Ινφάντε, δημοσιογράφο, μέλος συλλογικοτήτων που αντιστέκονται στην υποβάθμιση των κοινοτήτων από τις μεγάλες εταιρείες)
• Βολιβία: ένας άλλος κόσμος που δεν θα γίνει εύκολα εφικτός
• Ειδήσεις: Κολομβία, Κόστα Ρίκα, Εκουαδόρ, Γουατεμάλα, Χιλή, Αργεντινή
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ
• Ποδόσφαιρο στους δρόμους
• Πάσκουα Λάμα: για τον χρυσό τα κάνουν όλα!
• Ταξιδεύοντας στο Εκουαδόρ
• Ειδήσεις: Περού, Εκουαδόρ, Σαλβαδόρ
ΟΥΣΤ!!!
Escuela de las Americas: Η μεγάλη (σ)χολή!
ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ
• Με αφορμή ένα τραγούδι: Η μεγαλύτερη απόδραση στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής
• Μνήμη… τέχνη… ζωή
• Κινηματογράφος (δυο απόψεις για την ταινία Bordertown)
-Bordertown, στον δρόμο που χάραξε το Χόλυγουντ
-Bordertown, ευχάριστη έκπληξη από την Berlinale
• Πεζογραφία: Άνα Λίδια Βέγα (Πουέρτο Ρίκο)
• Ποίηση: Χούλιο Κορτάσαρ
• Η ιστορία των Μεσοαμερικάνικων πολιτισμών μέσα από τους τοίχους τους
• Σύμβολα και μνήμες: Για την υπόθεση Κρομανιόν στην Αργεντινή
ΑλΑΝΑ, όπως λέμε... ΑΛληλεγγύη, ΑΝτίσταση, Αξιοπρέπεια
Πού θα βρείτε την «Αλάνα»
Σελίδες 64, σχήμα 25*35
Τιμή τεύχους: 3 ευρώ
Τηλ. επικοινωνίας: 210 9589022, 210 7522248
e.alana@gmail.com
Το blog της Αλάνας
Posted by...The Motorcycle boy at 8:21 π.μ. 3 comments
17 Noέμβρη 1983
Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2007
Σαν σήμερα πριν 24 χρόνια...
O Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης των Ζαπατίστας γνωστός και σαν EZLN - Ejército Zapatista de Liberación Nacional, ιδρύθηκε την 17η Νοεμβρίου του 1983. Στη ρίζα του βρίσκονται η Θεολογία της Απελευθέρωσης, από την οποία εμπνεύστηκε ένα μεγάλο κομμάτι των μελών του, και η παρακαταθήκη του μεγάλου Επαναστάτη Αιμιλιανό Ζαπάτα, του οποίου οι αγώνες για Γη και Ελευθερία συνεχίζουν να εμπνέουν το λαό του Μεξικού.
Οι Ζαπατίστας θεωρούν ότι είναι οι κληρονόμοι και διεκδικητές, μέχρι τη δικαίωση, όσων απαίτησαν οι επαναστάτες του Ζαπάτα πριν από έναν αιώνα. Είναι εκείνοι που διεκδικούν εκ νέου όσα εκείνος διεκδίκησε, στρεφόμενοι κατά ενός διεφθαρμένου, βαθιά ταξικού κράτους το οποίο καταδικάζει το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού του στη φτώχεια.
Από την ίδρυσή του, το 1983, οπότε και αποτέλεσε φορέα ενότητας μικρότερων κινήσεων, και ως το 1994, το κίνημα των Ζαπατίστας αποτελούσε μια υπόθεση εσωτερική του Μεξικού, στην οποία η διεθνής κοινότητα δεν είχε δώσει καμμία σημασία. Την 1η Ιανουαρίου του 1994, όμως, οι Ζαπατίστας απαίτησαν και κέρδισαν την παγκόσμια προσοχή, κηρύσσοντας τον πόλεμο στο Μεξικανικό κράτος, με την πρώτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόν, και καταλαμβάνοντας τέσσερις πόλεις στην Τσιάπας, μία από τις φτωχότερες περιοχές του Μεξικού, με μεγάλο πληθυσμιακό ποσοστό ιθαγενών.
Οι πλειονότητα των αρχηγών του κινήματος είναι ιθαγενείς, με μόνη εξαίρεση τον εμπνευσμένο επαναστάτη, εξαίρετο συγγραφέα, χαρισματικό και αφοσιωμένο στο κίνημα, υποδιοικητή Μάρκος, ο οποίος και αποτελεί τη διεθνή "σημαία" των Ζαπατίστας και έχει κερδίσει τον τίτλο του πρώτου "μεταμοντέρνου επαναστάτη" για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποίησε τα ΜΜΕ και τις νέες τεχνολογίες προς όφελος του κινήματος.
Η 1η Ιανουαρίου του 1994 είχε επιλεχθεί διότι εκείνη την ημέρα ετίθετο σε εφαρμογή η ΒορειοΑμερικανική Συμφωνία για το Ελεύθερο Εμπόριο, γνωστότερη ως NAFTA (North American Free Trade Agreement), μια συμφωνία που εμμέσως στερούσε και τη γη και την ελευθερία από τον φτωχό αγροτικό πληθυσμό του Μεξικού. Οι Ζαπατίστας προχώρησαν στην ένοπλη εξέγερση, ακριβώς για να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους και, το δυνατόν, να μπορέσουν να διασώσουν τη γη τους από τα αποτελέσματα αυτής της συνθήκης. Η πολιτική τους ήταν πάντα εναντίον της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού.
Η ένοπλη εξέγερση κράτησε ακριβώς δώδεκα μέρες. Οι Ζαπατίστας άρχισαν κατόπιν διαπραγματεύσεις με την μεξικάνικη κυβέρνηση. Δεν ξαναπήραν τα όπλα. Η Τσιάπας βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς αυτονομίας και το κίνημα των Ζαπατίστας έχει επαρκή διεθνή υποστήριξη ώστε να μη κινδυνεύει άμεσα.
Από το 1994 και μετά, οι περισσότερες κοινότητες της Τσιάπας πέρασαν στα χέρια των Ζαπατίστας και ακολουθούν τα πρότυπα αυτοοργάνωσης του κοινοτισμού. Οι κοινότητες συνεργάζονται μεταξύ τους, έχοντας ισότιμη παρουσία στις κεντρικές αποφάσεις.
(Απόσπασμα από σειρά κειμέων της Ααμπρινής Χ. Θωμά για τις εξεγέρσεις του Νοέμβρη)
Posted by...οι σκιές μιλάν at 1:56 μ.μ. 7 comments
Bloggers*Republic on Air
Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2007
Ολα ξεκίνησαν τον περασμένο Μάιο. Το bloggers*republic ήταν μια απλή ιδέα, με αφορμή ένα θέμα που μας απασχόλησε (η ελευθερία στο διαδίκτυο) η οποία κατάφερε να προκαλέσει το ενδιαφέρον ακόμα και του Τύπου, κάτι που μας χαροποίησε ιδίαιτερα. Το ίδιο και οι πολύ καλές συμμετοχές από designers που έδωσαν λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους για να ασχοληθούν και να παρουσιάσουν εικαστικά το θέμα. Αργήσαμε λίγο -λόγω περιορισμένου ελεύθερου χρόνου-, αλλά καταφέραμε να συγκεντρώσουμε τις συμμετοχές, να τις τυπώσουμε και να οργανώσουμε μερικές εκθέσεις.
Ετσι, φτάσαμε στα πρώτα "εγκαίνια". Από την Πέμπτη 8.11 και μέχρι 26.11, η έκθεση freedom@internet του bloggers*republic θα βρίσκεται στο φρέσκο vinyl microstore (διδότου 34).
~ ~ ~
Για περισσότερα στο blog του Βrass Monkey.
UPDATE: Εικόνες από την έκθεση βρίσκετε εδώ.
Posted by...οι σκιές μιλάν at 2:27 μ.μ. 0 comments
4 Νοεμβρη- Ημέρα δράσης ενάντια στις φυλακές!
Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2007
Ο εγκλεισμός στα σωφρονιστικά ιδρύματα,όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί και λειτουργούν,έτσι κι αλλιώς αποτελεί έγκλημα...
Τα γεγονότα του Απριλίου,με τις εξεγέρσεις στις φυλακές και την βίαιη καταστολή τους,έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της αστυνομίας και κυρίως μιας κοινωνίας που στηρίζει και διατηρεί τις μεσαιωνικές συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές,σε ιδρύματα δηλαδή που ο πραγματικός τους ρόλος είναι να σωφρονίζουν και στη συνέχεια να επανεντάσουν τον κρατούμενο στην κοινωνία,ορισμός που σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει το πρόσωπο των σημερινών φυλακών.
Μέσα στις φυλακές,οι διευθύνσεις προβαίνουν σε κινηματογραφικές και τραγελαφικές μεταγωγές κρατουμένων κι απαγωγές αλλυλέγγυων. Μέσα στις φυλακές,σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πειθαρχική μεταγωγή του Γ. Δημητράκη,οι κρατούμενοι πραγματοποιούν αποχή σισυτίου.
Οι άθλιες κι απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν μέσα στις φυλακές,που πολλές φορές προκαλούν και τον θάνατο κρατουμένων, προκαλούν και την αντίσταση απο έξω!
Το γεγονός πως δεν συμμετέχουμε ενεργά σε ένα έγκλημα αλλα το ανεχόμαστε μας κάνει συνένοχους!
4 Νοέμβρη,Πανελλαδική δράση ενάντια στις φυλακές!
Posted by...Alondra at 7:14 μ.μ. 2 comments
Η φιλελεύθερη ουτοπία
Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007
Η πολλαπλότητα των ενδιαφερόντων και του στοχασμού του ήταν αυτή που οδήγησε τη σκέψη του Ζίζεκ ως τον πυρήνα του θέματος. Η δυτικοκεντρική οπτική που επιτρέπει με εύκολο σαρκασμό να κρίνουμε θρησκευτικά χαρακτηριστικά του ανατολικού κόσμου ως ΄΄πρωτόγονα’’,χωρίς την ίδια στιγμή να συνειδητοποιούμε το διαμεσολαβητικό ρόλο της εκκλησίας στην καθημερινή ζωή. Η χωρίς περίσκεψη κριτική του σημερινού κινέζικου μοντέλου ανάπτυξης,με βάση την αποθέωση της παραγωγικότητας,ξεχνώντας πως για δεκαετίες το στοιχείο αυτό καθόριζε την πολιτική των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.Η φιλελεύθερη πολυπολιτισμικότητα, που ως κυρίαρχο ιδεολόγημα του συστήματος επιτρέπει την αναπαραγωγή του καπιταλισμού μέσα από νέες μορφές ενσωμάτωσης και ΄΄σεβασμού’’ της ετερότητας, συνδέοντας τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης με νέες ΄΄πολύχρωμες’’ μορφές.
Εστιάζοντας στα χαρακτηριστικά της φιλελεύθερης φιλοσοφίας,ο Ζίζεκ αναφέρθηκε στην υποτιθέμενα ρεαλιστική φύση της,όπου ο άνθρωπος θεωρείται εξ ορισμού ον εγωιστικό.Αυτό που απομένει είναι να βρεθεί ο μηχανισμός εκείνος που θα είναι σε θέση να καταστήσει εφικτή τη συνύπαρξη των διαφορετικών ανθρώπων.Με τα λόγια του Κάντ,οι πιέσεις που ασκούνται από την ιδιοτέλεια του καθενός διευθετούνται σε ανιπαράθεση έτσι ώστε η μια να μετριάζει ή να καταστρέφει τα ολέθρια αποτελέσματα της άλλης.Αυτό εξηγεί την αντίθεση της πιο ριζοσπαστικής εκδοχής του φιλελευθερισμού απέναντι σε κάθε ηθικό ιδανικό το οποίο θεωρείται πανανθρώπινο.Η αντι-ιδεολογική και αντι-ουτοπική στάση είναι εγγεγραμένη στη φιλελεύθερη πολιτική φιλοσοφία καθώς ο πραγματιστικός χαρακτήρας της και η ΄΄πολιτική του ελάχιστου κακού’’ έρχεται σε αντίθεση με οποιαδήποτε απόπειρα υλικής και ηθικής υπέρβασης της πραγματικότητας.Από τη στιγμή που ο άνθρωπος θεωρείται ον εγωιστικό,κάθε προσπάθεια οικοδόμησης ενός πολιτικού συστήματος στη βάση διαφορετικών ηθικών αρχών θεωρείται πως θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα και στη θέση της καλοσύνης και του αλτρουισμού θα κυριαρχήσει η ολοκληρωτική τρομοκρατία. Για τον Ζίζεκ, ωστόσο, οι κανόνες δε μπορούν να υπάρξουν από μόνοι τους ή στο κενό. Αυτό θα οδηγούσε σε μια έκρηξη νομικών και ηθικών κανόνων,σε μια ατέρμονη διαδικασία νομικοποίησης και ηθικοποίησης. Η πραγματοποίηση της φιλελεύθερης ουτοπίας, η πραγμάτωση με άλλα λόγια του καλύτερου από όλους τους εφικτούς κόσμους και η απόλυτη και ανεμπόδιστη εφαρμογή των νόμων της αγοράς με το ταυτόχρονο ξεπέρασμα όλων των ΄΄απαρχαιωμένων ιδεολογιών’’’,θα ήταν αυτή που θα δημιουργούσε τον ολοκληρωτικό εφιάλτη. Αν, σύμφωνα με τον Αντόρνο, οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε ως ουτοπία είναι η μεταμόρφωση της ολότητας,η διάσταση της μεταμόρφωσης αυτής σε απόλυτα φιλελεύθερη προοπτική, θα επέφερε την παράλληλη εμπέδωση του ολοκληρωτισμού της αγοράς και την αυταρχική δόμηση της κοινωνικής πραγματικότητας.
Απαντώντας, τέλος, σε ερωτήσεις,ο Ζίζεκ επισήμανε πως ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και η εκμετάλλευση της εργασίας είναι πάντα το πρωτεύον ζήτημα σε σχέση με άλλες δευτερεύουσες αντιθέσεις. Την ίδια στιγμή έθεσε ως ανάγκη την εκ νέου διερεύνηση βασικών μαρξιστικών θέσεων. Αναφορικά με το ζήτημα της βίας, διευκρίνησε ότι η αναπαραγωγή του καπιταλισμού χωρίς τη βία είναι αδύνατη και πως και από την πλευρά της αντιπαράθεσης σ’αυτόν η επαναστατική βία είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο της αντικαπιταλιστικής προοπτικής.
Posted by...numb at 10:00 μ.μ. 3 comments
μια φωνή από την Κούβα
Τρίτη, Οκτωβρίου 23, 2007
Ευχαριστώ πολύ τον φίλο tifoeus, ξενοδόχο του Hotel Iris που με έστειλε στο συγκεκριμένο ποστ του Μιχάλη Μητσού για να ανακαλύψω το μπλογκ που με χίλια δυο κόλπα καταφέρνει να ανεβάσει μια συνομίληκή μου Κουβανή, παριστάνοντας τη Γερμανίδα τουρίστρια!
Για τους μη ισπανόφωνους, μπορείτε να διαβάσετε κάποια πράγματα για την Yoani Sanchez στο προαναφερθέν ποστ του Μιχάλη Μητσού.
Οι ισπανόφωνοι θα βρείτε το δρόμο σας. Για τους λοιπούς έκανα μια γρήγορη μετάφραση ενός τυχαίου ποστ. Και κάτι μου λέει ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα....
Αυτό που δε συμβαίνει ποτέ βλέποντας αυτά τα ρεπορτάζ χωρίς ήχο είναι να βγει από μέσα μου κάτι καθημερινό και ρεαλιστικό που να μοιάζει σε αυτό που ακούω όλη μέρα στο δρόμο. Η μικρή μας οθόνη μας δείχνει «αυτό που θα έπρεπε να ήμασταν» ή, ακόμα χειρότερα, «αυτό που πρέπει να πιστέψουμε ότι είμαστε». Έτσι, ο εκφωνητής που όλοι κουβαλάμε μέσα μας ποτέ δε λέει κάτι σαν: «οι τιμές είναι στα ύψη», «στην πολυκλινική μου, έχουν μείνει μόνο 17 γιατροί, γιατί όλοι οι υπόλοιποι έχουν φύγει σε αποστολή», «αν δεν κλέψω στη δουλειά μου δεν μπορώ να ζήσω» ή «πού είναι αυτές οι καταραμένες πατάτες που δεν έρχονται ποτέ;».
Η τηλεόραση μοιάζει τόσο λίγο με τη ζωή μου, που έφτασα να σκέφτομαι ότι η ύπαρξή μου είναι αυτή που δεν ανήκει στην πραγματικότητα, ότι τα μακρόστενα πρόσωπα που βλέπω στο δρόμο είναι ηθοποιοί που θα άξιζαν ένα Όσκαρ (ή ένα Κοράλ*), ότι τα εκατοντάδες προβλήματα που πρέπει να βρω τρόπο να ξεπεράσω για να τραφώ, να μετακινηθώ και απλώς για να υπάρξω, είναι μόνο γραμμές σε ένα σενάριο και ότι η αλήθεια, μια που επιμένουν τόσο, θα πρέπει να είναι αυτή που μου λένε τα τηλεοπτικά προγράμματα Granma, Noticiero Nacional de Televisión (Εθνική Τηλεοπτική Ειδησεογραφία) και Mesa Redonda (Στρογγυλή Τράπεζα).
Αβάνα, 21 Μαΐου 2007
Posted by...unapatatras at 12:29 π.μ. 19 comments
ΕΛΑΙΩΝΑΣ
Πέμπτη, Οκτωβρίου 18, 2007
Posted by...απλή ακτιβίστρια at 9:19 π.μ. 1 comments
CHE -40 χρόνια
Τετάρτη, Οκτωβρίου 10, 2007
«Εκείνα τα χρόνια ο Ερνεστίτο πάνω που μάθαινε να περπατάει. Καθώς εμάς μας άρεσε να πίνουμε μάτε, τον στέλναμε μέχρι την κουζίνα, που απείχε περίπου 20 μέτρα από το σπίτι, για να μας το φτιάξει. Ανάμεσα στην κουζίνα και στο σπίτι υπήρχε ένας σωλήνας κρυμμένος μέσα σ΄ένα μικρό χαντάκι. Ο μικρός, κρατώντας το μάτε στα χεράκια του, σκόνταφτε πάντα σ΄εκείνο το σημείο κι έπεφτε. Σηκωνόταν πάντα θυμωμένος, κι εκεί που επέστρεφε με μια καινούργια δόση, έπεφτε και πάλι. Πεισμωμένος, εξακολουθούσε να φέρνει μάτε ξανά και ξανά, μέχρι που έμαθε να πηδάει το χαντάκι», Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς.
«Με έλεγαν Τσάντσο (γουρούνι)»
«Επειδή ήσουν χοντρός;»
«Όχι, επειδή ήμουνα βρωμιάρης»
Η φοβία του για το κρύο νερό, που μερικές φορές του προκαλεί κρίσεις άσθματος, τον έχει οδηγήσει στο να μην έχει σταθερές συνήθειες υγιεινής. Η έλλειψη αγάπης για τα μπάνια και τα ντους θα το συνοδέψει στο υπόλοιπο της ζωής του.
Απόβαση από το Γκράνμα: Ο γκουαχίρο Κρέσπο γυρίζει πίσω να βοηθήσει τον Τσε, που έχει πάθει κρίση άσθματος.
«Έλα, άσε με να σε βοηθήσω».
«Όχι. Γιατί να με βοηθήσεις;»
«Γιατί είσαι κουρασμένος από την πορεία στον βάλτο».
«Τι μαλάκας! Να πας να βοηθήσεις τη μάνα σου καλύτερα! Εγώ ήρθα εδώ για να αγωνιστώ, δεν ήρθα για να με βοηθήσει κανένας».
Τελικά ο Κρέσπο καταφέρνει να του πάρει τον σάκο.
Ο Αμεϊχέιρας διηγείται: «Ήταν αστείο να βλέπεις κάποιον από εκείνους τους πρωτάρηδες μαχητές, μερικές φορές σχεδόν έφηβους ακόμα, να σταματά μέσα στη μάχη και να φωνάζει την ώρα που όλοι ήταν πεσμένοι στο έδαφος, με τις σφαίρες να σφυρίζουν γύρω από τα΄αυτιά τους ‘Ε, Τάδε κοίτα με! Ο Νόμος των Μάου!’. Τότε ο αντάρτης στεκόταν με γενναιότητα όρθιος ανάμεσα στις σφαίρες και άδειαζε το όπλο του πάνω στον εχθρό. Στη συνέχεια έπρεπε να τον μιμηθεί αυτός στον οποίο είχε απευθύνει το λόγο … Αυτός ήταν εν συντομία ο νόμος των Μάου: να πολεμάς όρθιος και να προχωράς κάτω από τις σφαίρες ή να ρίχνεις κατά μέτωπο στα αεροπλάνα. Αντρίκεια πράγματα, που σήμερα μοιάζουν καμώματα τρελών».
Όνομα και επίθετο: Ερνέστο Γκεβάρα Σέρνα
Έγγαμος, 30 ετών
Σπουδές: Ιατρική
Τόπος και ημερομηνία κατάταξης: Μεξικό
Μέτωπο και φάλαγγα δράσης: 1-4-8
Βαθμοί που του αποδόθηκαν: υπίατρος, λοχαγός, διοικητής
Αποδόθηκαν από τον: Φιντέλ
Μάχες στις οποίες πήρε μέρος: (χωρίς απάντηση)
Τραυματισμοί: 2
Υπογραφή: Τσε
Την ερώτηση που αφορά τη φυλή την έχει διαγράψει, θεωρώντας την επιπόλαιη.
Μια από αυτές τις μέρες της εθελοντικής εργασίας συναντάει τον νεαρό Ασεβέδο, τον Ενρίκε, τον μικρότερο από τα δυο αδέρφια, ο οποίος είχε υποχρεωθεί να αποσυρθεί προσωρινά από το στρατό, γιατί είχε χρειαστεί να του κάνουν άλλη μια επέμβαση στο χέρι του, που δεν είχε κολλήσει σωστά μετά από ένα σπάσιμο, και που τώρα δουλεύει στην Εκβιομηχάνιση, στο Τμήμα Αγορών. Αφού πρώτα τον ρωτάει για τα καθέκαστα της ζωής του, έπειτα του πετάει ξερά:
«Ακόμα πρώτος υπολοχαγός είσαι;»
Ο Ασεβεβέδο, που στα δεκαεφτά του χρόνια δεν έχει και πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και που είναι συνηθισμένος να του βάζει χέρι ο Τσε, απαντάει:
«Μα, Τσε, εσείς ξέρετε πως εμείς οι δειλοί δεν παίρνουμε προαγωγή».
Κι ο Τσε του λέει κοφτά:
«Παράξενο, γιατί οι γλείφτες πάντα ευημερούν».
«Έμεινα να τον κοιτάζω και σκέφτηκα: Αυτός ο άνθρωπος με μισεί, με κάνει να νιώθω πως δεν ξέρω τι μου γίνεται, με έχει πάρει για τις δουλειές του ποδαριού, μα τι στο διάβολο έχει εναντίον μου, τι του έχω κάνει;»
Λίγες μέρες αργότερα, θα τον απολύσει, γιατί έχει κάνει μια αγορά δυναμίτη από μια αμερικάνικη εταιρεία ενώ υπήρχαν και άλλες επιλογές, και αφού τον απολύσει, θα φροντίσει να μπει στο πανεπιστήμιο.
Ο Αλμπέρτο Μόρα θα υποχρεωθεί να επιπλήξει τον Τσε σε κάποια φάση, γιατί, ενώ πηγαίνουν σε μια εκδήλωση που τηρείται κάποιο πρωτόκολλο, ο Τσε είναι ντυμένος με φόρμα αγγαρείας. Ο Γκεβάρα ζητάει συγνώμη (!) και βγάζει το παντελόνι έξω από τις μπότες του.
Ο Μανρέσα διηγείται: «Μου υπέδειξε να μιλήσω με τον Μανουέλ Λουσάρδο, τον υπουργό Εσωτερικού Εμπορίου, για να διερευνήσουμε τι έτρωγε ο απλός κόσμος, τι έτρωγαν οι κάτοικοι, και ήθελε τα ίδια ακριβώς να δίνονται και στον ίδιο στο υπουργείο. Για μένα αυτό ήταν ένα διαβολεμένα μεγάλο πρόβλημα. Αυτός ο άνθρωπος δούλευε είκοσι ώρες κάθε μέρα, είχε άσθμα, δεν μπορούσε να φάει αυγά, δεν μπορούσε να φάει ψάρι λόγω των αλλεργιών του. Μερικές φορές τον ξεγελούσα για να βελτιώνω το διαιτολόγιό του. Εκείνου του άρεσαν πολύ τα φρούτα, η κοτόσουπα και το μοσχαρίσιο κρέας, όπως σε κάθε καλό Αργεντινό. Γι΄αυτό που και που κάτι σκαρφιζόμουν και του έφτιαχνα ψητό, αλλά έπρεπε να του λέω παραμύθια. Έβγαζα από το νου μου ότι τάχα κάποιοι Λατιονοαμερικάνοι σύντροφοι ήθελαν να γιορτάσουν κάτι κι έστηνα τη σχάρα στην ταράτσα του Υπουργείου Βιομηχανίας».
Στις 23 Φεβρουαρίου ο κομαντάντε Γκεβάρα κόβει ζαχαροκάλαμο στη σεντράλ Ορλάντο Νοδάρσε, με μια ομάδα εργασίας από το υπουργείο. Ο σοφέρ έχει μείνει στο φορτηγό, στη σκιά. Ο Τσε, οργισμένος, πηγαίνει κοντά του:
«Ε, σύντροφε, που είναι η ματσέτα σας;»
«Εγώ δεν ήρθα εδώ για να κόψω ζαχαροκάλαμο –είμαι ο σοφέρ».
«Κοίτα, εδώ ο καθένας μπορεί να κάνει το σοφέρ. Ή βρίσκεις μια ματσέτα και μπαίνεις στη δουλειά όπως όλοι ή φεύγεις τώρα αμέσως. Και μη νοιάζεσαι για το φορτηγό, γιατί, στο κάτω κάτω, οδηγώ κι εγώ στην επιστροφή».
Ο Τσε προωθούσε εκείνες τις μέρες την εθελοντική εργασία και τους διαγωνισμούς, την αδερφική άμιλλα. Σ΄ένα χωράφι που έκοβαν ζαχαροκάλαμο, η Ροσάριο Κουέρτο, της ηγεσίας της Κομμουνιστικής Νεολαίας στο υπουργείο, δέχεται να διαγωνιστεί εναντίον του και σχηματίζουν δυο ομάδες εργασίας. Η Ροσάριο θυμάται: «Εκείνη τη μέρα έκοψα περισσότερο ζαχαροκάλαμο από κάθε άλλη φορά στη ζωή μου … γιατί εκείνο που δεν μπορούσαμε να δεχτούμε με κανέναν τρόπο ήταν το να μας νικήσει. Όλα τα μέλη της ομάδας μου ήταν σύμφωνα … και οι δυο ομάδες ήταν εξίσου καλές και προχωρούσαμε τσίμα τσίμα. Ανακαλύψαμε πως εκείνος έστελνε που και που κανέναν από τους συνοδούς του να μας κατασκοπεύσει κι αρχίσαμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Η αντιπαλότητα ήταν τόσο μεγάλη, που με πόνο μου οφείλω να σας ομολογήσω ότι, όταν με πληροφόρησαν ότι είχε πάθει κρίση άσθματος, χάρηκα, γιατί αυτό μπορούσε να μας επιτρέψει να αποκτήσουμε ένα πλεονέκτημα στην κοπή ζαχαροκαλάμου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ανθρώπου που έθετε τους κανόνες, η ομάδα μου ήταν νικήτρια. Ο Τσε κατηγόρησε τους κριτές ότι είχαν επηρεαστεί από το γεγονός ότι ήμουνα γυναίκα και άφησε να εννοηθεί ότι με είχαν ευνοήσει γι΄αυτό το λόγο. Φυσικά, ένας τέτοιος ισχυρισμός δεν μπορούσε να περάσει έτσι και ξέσπασε φοβερός καυγάς. Εκείνος φαινόταν πολύ ενοχλημένος …. Λίγες μέρες μετά έγινε μια συνάντηση. Ήθελαν να κάνουν ένα διαγωνισμό και ήρθαν να με βρουν εκ μέρους του Τσε. Είχε προκύψει μια διαφωνία κι εκείνος μου είπε:
-Έστειλα να σε φωνάξουν, Ροσάριο, για να μας πεις πως πήγε ο μεταξύ μας αγώνας.
Αν και ένιωσα μεγάλη νευρικότητα, περιέγραψα πως είχαν γίνει όλα και παραδέχτηκα ότι, όταν έπαθε κρίση άσθματος, χάρηκα. Εκείνος πέθανε από τα γέλια όταν με άκουσε να το λέω αυτό».
Λοχαγός Γκάρι Πράδο, επικεφαλής των Ρέιντζερς στη Βολιβία: «Στο διοικητήριο πια, πήρα κάποια μέτρα προφύλαξης. Διέταξα να δέσουν τους αιχμαλώτους από τα πόδια και τα χέρια με τις ίδιες τους τις ζώνες, βάζοντάς τους πλάτη με πλάτη».
Λέει ακόμα ότι ο Τσε του είπε:
«Μην ανησυχείτε, λοχαγέ, όλα έχουν τελειώσει πια».
«Για εσάς ναι, αλλά υπάρχουν ακόμα εδώ τριγύρω μερικοί καλοί μαχητές και δεν θέλω να το διακινδυνεύσω».
«Είναι μάταιο, έχουμε αποτύχει …»
Αργότερα θα μπουν στο δωμάτιο που κρατείται ο Τσε κάμποσοι στρατιώτες. Μιλάνε επί παντός επιστητού, με διαλείμματα, ανόρεχτα: «Υπάρχει θρησκεία στην Κούβα;», «Είναι αλήθεια πως θέλουν να σας ανταλλάξουν με τρακτέρ;», «Εσείς σκοτώσατε τον φίλο μου;». Κάποιοι τον βρίζουν. Λένε πως ένας υπαξιωματικός, βλέποντας τον Τσε καθισμένο σε μια γωνιά και κλεισμένο στον εαυτό του, τον ρώτησε:
«Τι σκέφτεστε; Σχετικά με την αθανασία του γαϊδάρου;»
Ο Γκεβάρα που ανέκαθεν αγαπούσε τόσο τα γαϊδούρια, χαμογελά και του απαντάει:
«Όχι, υπολοχαγέ, σκέφτομαι την αθανασία της επανάστασης, που τόσο φοβούνται αυτοί που εσείς υπηρετείτε».
Η Χούλια Κόρτες, η δασκάλα του σχολείου στο οποίο κρατείται ο Τσε, λέει πως όταν πήγε να τον δει της είπε:
«Εσείς, λοιπόν, είστε η δασκάλα. Ξέρετε ότι δεν έχετε βάλει τόνο στο έψιλον της λέξης ‘ξέρω’ στη φράση ‘τώρα ξέρω να διαβάζω’;» και της δείχνει τον πίνακα. «Στην Κούβα βέβαια δεν υπάρχουν σχολεία σαν κι αυτό. Για μας αυτό θα ήταν φυλακή. Πως μπορούν να μορφώνονται εδώ τα παιδιά των χωρικών; Είναι πέρα για πέρα αντιπαιδαγωγικό».
«Η χώρα μας είναι φτωχή».
«Αλλά οι υπάλληλοι της κυβέρνησης και οι στρατηγοί έχουν αυτοκίνητα Μερσεντές κι ένα σωρό άλλα πράγματα … Έτσι δεν είναι; Ενάντια σ΄αυτό πολεμάμε εμείς».
«Ήρθατε από πολύ μακριά για να παλέψετε στη Βολιβία».
«Είμαι επαναστάτης κι έχω πάει σε πολλά μέρη».
«Ήρθατε για να σκοτώσετε τους στρατιώτες μας».
«Κοιτάξτε, στον πόλεμο ή κερδίζει κανείς ή χάνει».
Μετά τη 1.00 το απόγευμα, ο Τεράν, μπήκε στο δωματιάκι του σχολείου όπου βρισκόταν ο Τσε, κρατώντας ένα Μ2. Στο διπλανό δωμάτιο ο Ουάνκα γάζωνε με τι σφαίρες του τον Τσίνο και τον Σιμόν.
Ο Τσε ήταν καθισμένος σ΄έναν πάγκο, με τους καρπούς των χεριών του δεμένους και την πλάτη του ν΄ακουμπάει στον τοίχο. Ο Τεράν διστάζει, κάτι λέει, ο Τσε του απαντάει:
«Μη νιώθεις άσχημα. Ήρθες να με σκοτώσεις».
Ο Τεράν κάνει μια κίνηση να φύγει, αλλά τελικά ρίχνει την πρώτη ριπή σαν απάντηση σε μια φράση που μετά από τριάντα περίπου χρόνια λένε ότι είπε ο Τσε:
«Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις».
ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΪΜΠΟ ΙΙ, "ΕΡΝΕΣΤΟ ΓΚΕΒΑΡΑ ΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΩΣ ΤΣΕ", εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
«Δίπλα στη πόρτα, ολομόναχη, ήταν μια μικρούλα φωτογραφία κομμένη από εφημερίδα. Την ημέρα που την έβαλε εκεί είπε ότι καμιά άλλη δεν θα μπει δίπλα της.
Μετά πήρε πέντε μπουκάλια μπύρα και κλείδωσε την πόρτα του. Η μάνα του ανήσυχη στάθηκε απ΄έξω κι όταν μετά από μια ώρα ο Φάνης άνοιξε την πόρτα και ούρλιαξε στο γέρο του να πάψει να γρατζουνάει το βιολί του –γιατί το΄χε το ψώνιο του κι ο γέρος- η μάνα του τον είδε να΄χει όψη τρελού. Της ζήτησε να του φέρει κι άλλες μπύρες. Σαν επέστρεψε την κάλεσε να μπει στο δωμάτιό του.
Την έβαλε μπροστά στη φωτογραφία.
-Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Την ρώτησε.
Η κακομοίρα τα΄χε χαμένα, φοβόταν κιόλας να μιλήσει.
Τραγουδιστής τον ρώτησε δειλά, γιατί τον είδε με μακριά μαλλιά και γένια.
Τότε κι ο Φάνης την άρπαξε απ΄το σβέρκο και την κόλλησε πάνω στη φωτογραφία.
-Αυτός είναι, της είπε με κομμένη φωνή, αυτός είναι ο Τσε Γκουεβάρα … και κοίταξε να μάθεις τ΄όνομά του, γιατί θα σε ρωτάω συχνά, έτσι; Και πες το κι απ΄έξω στον αποτυχημένο βιολιτζή του κερατά.
-Θα με πνίξεις, βόγκηξε η μάνα του.
Και την παράτησε.
Σαν έφτασε στη μέση του δωματίου γύρισε και της εξήγησε.
-… Έκανε επανάσταση στην Κούβα και τώρα είναι στην Αφρική. Είσαι μέσα; Γυρίζει τον κόσμο και βάζει φωτιές … Δικός μας.
-Ναι, ναι, έκανε εκείνη φοβισμένη κι ακούμπησε στον τοίχο, δικός μας …
-Άντε, παράτα μας τώρα, της είπε κι έπεσε στο κρεβάτι, αγκαλιά με μια μπουκάλα.
Το βράδυ, αργά πολύ, καβάλησε τη μηχανή κι αμολύθηκε στο λόφο.
Έβρεχε και μούσκεψε ως το κόκαλο … Σακάτεψε και τη Machules. Αλλά το μάσησε το βουνό. Δεν καταλάβαινε κανέναν …
Χτες το βράδυ είχανε φάει τον Τσε!»
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, "Ο ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ ΒΑΛΚΑΝΙΟΣ", εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Υ.Γ.1: Η φωτογραφία της σύλληψης του Τσε, είναι ένας από τους συχνότερους εφιάλτες που έβλεπα πιτσιρικάς.
Υ.Γ.2: Πήγα κάποτε στη Σάντα Κλάρα, στον τάφο του Τσε και των υπολοίπων συντρόφων του που σκοτώθηκαν στη Βολιβία. Κάτι χάλκινες μορφές στον τοίχο και αναμμένα καντήλια. Στην άκρη ένας πυρσός. Αυτά μόνο. Απαγορεύονταν οι φωτογραφίες.
Υ.Γ.3: Ο Τσε κυκλοφορεί ακόμα εκεί έξω. Μέσα από τη θρυλική φωτογραφία που έκλεψαν από τον Κόρντα και, μόνο κωλόχαρτο δεν την έχουν κάνει ακόμα. Στους τοίχους της Τσιάπας και σε κάποιες γωνιές της Ευρώπης. Στον πρωινό όρκο των κουβανών μαθητών που κλείνει με το χέρι υψωμένο και την υπόσχεση "θέλω να γίνω σαν τον Τσε". Σαράντα χρόνια μετά.
Posted by...The Motorcycle boy at 11:29 π.μ. 9 comments
Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ για τον Τσε
Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2007
Διαβάζω στο www.goculture.gr:
Σαράντα χρόνια χωρίς το χαμογελαστό επαναστάτη
Η New Star, σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα, διοργανώνει Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ για τον Ernesto Che Guevara, με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από το θάνατό του.
Το φεστιβάλ πραγματοποιείται 4-10 Οκτωβρίου στον κινηματογράφο Ίλιον, καθημερινά, από 18:30 έως 00:30, όπου προβάλλονται ντοκουμέντα της ζωής και της δράσης του, όπως απαθανατίζονται από καλλιτέχνες όλου του κόσμου (Κούβα, Χιλή, Βολιβία, Αργεντινή, Ιταλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Καναδά αλλά και την Ελλάδα).
Έχουν περάσει 40 χρόνια από την 8η Οκτωβρίου του 1967, από την ημέρα που ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα πέρασε οριστικά στην ιστορία και δια παντός στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων αγωνίζονται ή απλώς προσδοκούν και κρυφά ονειρεύονται την αλλαγή της κρατούσας κατάστασης εκμετάλλευσης, της απροκάλυπτης όσο και κυνικής διαχείρισης της τύχης του πλανήτη από το φονταμενταλισμό της αγοράς.
Το όνομα και η εικόνα του Τσε συνεχίζουν να φέρουν ιδέες και οράματα, να συνεγείρουν μυαλά και καρδιές ανθρώπων όλων των ηλικιών σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Από την Ελλάδα προβάλλονται τα ντοκιμαντέρ που έχουν κάνει για τον Che οι: Γιώργος Αυγερόπουλος, Σεμίνα Διγενή, Στέλιος Κούλογλου, Κώστας Μπαξεβάνης, Παύλος Τσίμας.
Επίσης, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, καλλιτέχνες (όπως ο Κωνσταντίνος Καζάκος, η Λίλα Καφαντάρη, η Ελένη Γερασιμίδου) απαγγέλλουν ποιήματα για τον Τσε και διαβάζουν κείμενα του ίδιου και σημαντικά γράμματά του όπως προς την οικογένειά του, τον Φιντέλ Κάστρο κ.α.
Στον κινηματογράφο Ίλιον, τις μέρες του φεστιβάλ, σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα λειτουργεί έκθεση αφίσας από όλο τον κόσμο για τον Che.
Προβάλλονται επίσης βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα από live συναυλίες με τραγούδια για τον Τσε που τραγουδούν οι: Μάνος Λοΐζος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Βασίλης Λέκκας κ.α.
Την Παρασκευή 5 Οκτώβρη και το Σάββατο 6 Οκτώβρη, ώρα 20:00-21:00, λατινοαμερικάνικα μουσικά γκρουπ τραγουδούν τραγούδια αφιερωμένα στον Τσε.
Τέλος, τη Δευτέρα 8 Οκτώβρη στις 20:00 μιλάει ο πρέσβης της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα, Hermes Herera Hernández.
Posted by...Juanita La Quejica at 3:54 μ.μ. 0 comments
Leonard Peltier: Η Σιωπή Φωνάζει
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2007
Ο Leonard Peltier συμπλήρωσε τα 63 χρόνια στις 12 Σεπτεμβρίου του 2007. Είναι μια παγκόσμια ημέρα διαμαρτυρίας για την άμεση και χωρίς όρους απελευθέρωση του ινδιάνου καλλιτέχνη, συγγραφέα και ακτιβιστή - ενός από τους πιο γνωστούς πολιτικούς κρατούμενους στον κόσμο.
Ο Leonard έχει περάσει περισσότερα από 31 χρόνια έγκλειστος σε μια από τις πιο σκληρές φυλακές των Ηνωμένων Πολιτειών, άδικα καταδικασμένος σε δίς ισόβεια για τη δολοφονία δύο πρακτόρων του FBI το 1975. Σήμερα η κατάστασή του έχει επιβαρυνθεί ιδιαίτερα από διάφορα προβλήματα υγείας.
Από το κελί του στην ομοσπονδιακή φυλακή του Lewisberg στην Πενσυλβάνια συνεχίζει να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ινδιάνων. Έχει συμβάλλει στην δημιουργία βιβλιοθηκών, σχολείων, τη χορήγηση υποτροφιών και την προσφορά ασύλου σε κακοποιημένες γυναίκες, καθώς έχει στηρίξει και πολλές άλλες ακτιβίστικες δράσεις. Έχει προταθεί για το Νόμπελ Ειρήνης το 2004 και εκ νέου το 2007.
¨ "Το έγκλημά μου είναι ότι είμαι ινδιάνος. Το δικό σου ποιό είναι?"
Posted by...Alondra at 11:10 μ.μ. 3 comments
Περί πολυπολιτισμικότητας
Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007
Οι εποχές άλλαξαν και η αναγνώριση στις μέρες μας τίθεται ως πρόβλημα πολύ περισσότερο από ποτέ. Οι κοινωνικές κατηγορίες του παρελθόντος και ο καθορισμός με βάση αυτές της ταυτότητας έχουν εκλείψει και η ανάγκη της αναγνώρισης αποκτά ξεχωριστή σημασία. Εκτός από την ίδια την ανάγκη αναγνώρισης, στο επίκεντρο βρίσκονται και οι συζητήσεις αναφορικά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μπορεί αυτή να είναι αποτελεσματική.2 Η ίδια η εισαγωγή και η χρήση του όρου «πολυπολιτισμικότητα», αρχικά στις Η.Π.Α, εξέφραζε από μια άποψη το ενδιαφέρον για την αντιπροσώπευση στην κοινωνία της πλειοψηφίας των πολιτισμικών ταυτοτήτων της φυλής, του φύλου, της εθνικότητας, στην ιστορική και στη σύγχρονή τους διάσταση. 3
Είναι γεγονός ότι όλο και περισσότερο διαδίδεται στις μέρες μας η άποψη ότι αποτελεί ζωτική ανάγκη ένα μοντέλο κοινωνικής ενότητας στο οποίο θα εμπεριέχεται το στοιχείο της διαφοροποίησης. Ένας τύπος, δηλαδή, εθνικής ταυτότητας που θα είναι σε θέση να καλλιεργεί την εθνική ενότητα μέσω της πολιτισμικής ετερότητας. Πληθαίνουν οι φωνές σε όλο τον κόσμο που υποστηρίζουν ότι η σφυρηλάτηση της ενότητας και η καλλιέργεια της πολιτισμικής δαφοροποίησης οφείλουν να αντιμετωπίζονται ως εξίσου σημαντικοί στόχοι.[4 Σε έναν πολυπολιτισμικά ορισμένο κοινό πολιτισμό τα διαφορετικά άτομα και ομάδες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και αλλάζουν τις παραστάσεις τους μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση. Κάτι τέτοιο υποστηρίζεται, θα επέτρεπε σε όλους να κατανοήσουν τις διαφορές στην πολιτισμική κληρονομιά των εθνών, θα διασφάλιζε την καλλιέργεια και την προστασία της ετερότητας, θα ενδυνάμωνε την αίσθηση της ελευθερίας, της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους πολίτες, καθώς και την αίσθηση του «ανήκειν».
Σε μια παράλληλη διαδικασία , θα πρέπει από τις εθνικές ταυτότητες να αφαιρεθούν τα στοιχεία που είναι εχθρικά στη αυτοκατανόηση μιας ή περισσότερων ομάδων.[5 Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η περίπτωση του Καναδά. Στο κεφάλαιο 3β του νόμου του 1988 αναφέρεται: «Είναι του παρόντος να δηλωθεί ότι είναι η πολιτική της κυβέρνησης του Καναδά η αναγνώριση και η κατανόηση ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό της κληρονομιάς του Καναδά και ότι αποτελεί ανεκτίμητη πηγή για το σχηματισμό του μέλλοντος της χώρας». Παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα, κυρίως στο Κεμπέκ, ο Kymlicka αναφέρει ότι οι Καναδοί είναι μοναδικοί στον τρόπο με τον οποίο δέχτηκαν την ετερότητα μέσα στην εθνική τους ταυτότητα.
Για τον Charles Taylor, η απουσία αναγνώρισης ή η εσφαλμένη αναγνώριση είναι μια μορφή καταπίεσης, η οποία καταλήγει στον εγκλωβισμό και σε έναν διαστρεβλωμένο και στερημένο τρόπο ύπαρξης. Η προβολή στους άλλους μιας υποδεέστερης εικόνας οδηγεί στην καταπίεση. Η εσφαλμένη αναγνώριση δεν είναι ζήτημα μόνο τυπικού σεβασμού, καθώς μπορεί να επιφέρει σοβαρές επιπτώσεις στα θύματά της. Είναι δηλαδή μια ουσιαστική ανθρώπινη ανάγκη, καθοριστική για το άτομο και για την αντίληψή του για τη ζωή.[7 Δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο διαλογικό και όχι στο μονοσήμαντο χαρακτήρα της συγκρότησης της ταυτότητας αναδεικνύει την ανάδειξη του ζητήματος της αναγνώρισης. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να συζητηθεί παλιότερα με τους όρους που διεξάγεται σήμερα, εξαιτίας του ότι η έννοια της αναγνώρισης εδραζόταν σε κοινωνικές κατηγορίες που γινόταν από όλους αντιληπτές ως δεδομένες. Η μετάβαση από την τιμή στην αξιοπρέπεια είχε ως αποτέλεσμα τη μετάβαση στην πολιτική της καθολικότητας, η οποία απέδιδε έμφαση στην ισότητα όλων των πολιτών ως προς την αξιοπρέπεια. Βασική εδώ είναι η αρχή ότι όλοι είναι ίσοι ως προς την ιδιότητα να είναι πολίτες. Παράλληλα με την ανάπτυξη της σύγχρονης αντίληψης για την ταυτότητα, δημιουργείται η πολιτική της διαφοράς. Με βάση αυτή, ο καθένας δικαιούται αναγνώρισης λόγω της μοναδικότητας της ταυτότητάς του. Η βασική ιδέα εδώ είναι ότι το στοιχείο της ξεχωριστής αξίας έχει αγνοηθεί ή αφομοιωθεί από την πλειοψηφούσα ταυτότητα. Μία τέτοιου είδους αφομοίωση εκλαμβάνεται ως έγκλημα κατά του ιδεώδους της αυθεντικότητας. Ζητούμενο λοιπόν είναι η αναγνώριση της μοναδικής ταυτότητας ενός ατόμου ή μιας ομάδας που διαφέρουν από τον περίγυρό τους. Σύμφωνα με τη συνθετική, ανάμεσα στις δυο οπτικές, προσέγγιση του Ταίηλορ, η δέουσα σημασία αποδίδεται σε ό,τι είναι καθολικά παρόν. Ο καθένας διαθέτει ταυτότητα μέσω τηα αναγνώρισης αυτού που είναι ξεχωριστό στον καθένα. Το αίτημα καθολικότητας ενισχύει την αναγνώριση της ιδιαιτερότητας.[8 Το καθολικό ανθρώπινο δυναμικό, ως μια ικανότητα που ενυπάρχει σε όλους, είναι αυτό που μας διαβεβαιώνει ότι ο καθένας δικαιούται σεβασμού. Και η πολιτική της διαφοράς εδράζεται σε ένα καθολικό δυναμικό, τη δυνατότητα που έχει ο καθένας να διαμορφώνει και να ορίζει την ταυτότητά του είτε ως άτομο είτε ως μέλος μιας πολιτισμικής ομάδας. Αυτή η δυνατότητα πρέπει να γίνεται σεβαστή για όλους και όλες οι πολιτισμικές ομάδες πρέπει να περιβάλλονται με τον ίδιο σεβασμό. Ο Ταίηλορ αναφέρει την περίπτωση του Καναδά και τους νόμους που ψηφίστηκαν στο Κεμπέκ σχετικά με τη γλώσσσα. Καθόριζαν ποιοι μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους σε αγγλόφωνα σχολεία και πού ακριβώς θα έπρεπε να χρησιμοποιείται μόνο η γαλλική γλώσσα και την υποχρεωτική χρήση χρήση της γαλλικής στις εμπορικές ονομασίες. Με άλλα λόγια, αναφέρεται στους περιορισμούς στο όνομα του συλλογικού στόχου της πολιτισμικής επιβίωσης των γαλλόφωνων κατοίκων. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, υιοθετείται ένα διαφορετικό πρότυπο φιλελεύθεης κοινωνίας, Μια κοινωνία φιλελεύθερη, με ισχυρούς συλλογικούς στόχους, που σέβεται όμως την ύπαρξη διαφορών, ιδίως με όσους δεν ενστερνίζονται τους κοινούς στόχους της. Το Κεμπέκ και οι γαλλόφωνοι κάτοικοι του αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας κοινωνίας που θέτει ως συλλογικό στόχο την επιβίωση της πολιτισμικής της ταυτότητας και που ο στόχος αυτός αναπόφευκτα καθιστά αναγκαίες και νομιμοποιεί ορισμένες διαφοροποιήσεις ως προς την επιτρεπτή νομοθεσία.
Για τον Walzer, το πρώτο νεωτερικό πρόγραμμα είναι η συμπεριληπτικότητα. Ο αγώνας για συμπερίληψη, για την απόκτηση της δυνατότητας αποδοχής, καθόρισε τους τελευταίους δυο αιώνες: Εβραίοι, γυναίκες, εργάτες, μαύροι. Το δεύτερο νεωτερικό πρόγραμμα, η εναλλακτική λύση στην είσοδο, είναι ο διαχωρισμός. Η ομάδα διεκδικεί ως σύνολο μια φωνή, ένα μέρος και μια δική της πολιτική. Αυτό που απαιτείται τώρα δεν είναι ο αγώνας για συμπερίληψη, αλλά ο αγώνας για σύνορα. Το κρίσιμο σημείο είναι ο «αυτοκαθορισμός». Αυτό που αναγνωρίζεται και γίνεται δεκτό σε αυτό το δεύτερο πρόγραμμα είναι ότι οι ομάδες και τα μέλη τους έχουν μοναδικές ή τουλάχιστον πρωταρχικές ταυτότητες εθνοτικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα. Η ορθή οριοθέτηση των συνόρων, όχι μόνο με γεωγραφικούς αλλά και με λειτουργικούς όρους, αν και είναι δύσκολη, είναι απαραίτητη, ώστε οι διαφορετικές ομάδες να σκούν αποφασιστικό έλεγχο πάνω στις ζωές τους και να είναι σε θέση να το κάνουν αυτό με ασφάλεια.[9 Το περιεχόμενο της λέξης «ανεκτικότητα» σημασιοδοτείται θετικά και ο Walzer αναδεικνύει τις θετικές στάσεις και πολιτικές προς μια κατεύθυνση σεβασμού και αποδοχής της ετερότητας, σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι η έννοια της ανεκτικότητας εμπεριέχει εξ’ ορισμού θέσεις εξουσίας και προϋποθέτει πάντα έναν κυρίαρχο και έναν κυριαρχούμενο.
Η Gutman αναφέρεται στην πολεμική που ξέσπασε στο Stanford αναφορικά με τη δυνατότητα αλλαγής του προγράμματος σπουδών και την πρόσθεση μαθημάτων και έργων διανοητών από μη δυτικούς πολιτισμούς. Η μια πλευρά, που η Gutman ονομάζει ουσιοκράτες, υποστήριζε ότι η νόθευση της βασικής βιβλιογραφίας θα είχε σαν αποτέλεσμα την εγκατάλειψη των αξιών του δυτικού πολιτισμού για χάρη ενός στερούμενου κριτηρίων σχετικισμού και μιας σειράς διανοητικών και πολιτικών δεινών. Η αντίθετη πλευρά, που η Gutman, ονομάζει αποδομιστές, υποστήριζε ότι η διατήρηση της ίδιας βιβλιογραφίας απέκλειε ουσιαστικά την ανάδειξη της συνεισφοράς στον πολιτισμό, τόσο των γυναικών όσο και των αμερικανών που είχαν αφρικανική, λατινοαμερικανική και ασιατική καταγωγή. Η αντιμετώπιση του κλασικού κανόνα σαν να επρόκειτο για κάτι ιερό και υποχρεωτικά αμετάβλητο, ισοδυναμούσε με υποτίμηση της ταυτότητας των αποκλειόμενων ομάδων και επικύρωνε τη στεγανοποίηση του δυτικού πολιτισμού. Ετσι, μπορούσε να διαιωνίζεται ο ευρωκεντρισμός, η στενότητα πνεύματος και η τυραννία της απόλυτης αλήθειας[10. Αυτό που η Gutman βλέπει ως ανησυχητικό είναι ο ίδιος ο τρόπος και το περιεχόμενο της διαμάχης. Η οξύτητα και η απόλυτη ακύρωση της μιας πλευράς προς την άλλη είναι αντίθετη προς την ίδια την ουσία και τη λογική της πολυπολιτισμικότητας. Οι ουσιοκράτες και οι αποδομιστές αντιδρούν εκφράζοντας όχι σεβασμό, αλλά αμοιβαία απέχθεια για εκείνους με τους οποίους διαφωνούν. Δημιουργούνται έτσι δυο αμοιβαία αποκλειόμενες πνευματικές παραδόσεις, απρόθυμες να διδαχτούν κάτι από την άλλη πλευρά. Εξάγοντας θεωρητικά συμπεράσματα και προχωρώντας σε θεωρητική γενίκευση της διαμάχης αυτής, η Gutman υποστηρίζει ότι η ηθική υπόσχεση της πολυπολιτισμικότητας στην πολιτική ή την εκπαίδευση δεν περιλαμβάνει την επιβίωση πολλών αμοιβαία αποκλειόμενων και χωρίς κανένα σεβασμό πολιτισμικών ενοτήτων. Συστατικό στοιχείο μιας αντίληψης και πολιτικής σε πολυπολιτισμική κατεύθυνση είναι ο αμοιβαίος σεβασμός ανάμεσα σε όλες τις πολιτισμικές ενότητες, εκτός βέβαια από τις πολιτισμικές διαφοροποιήσεις που θεωρούνται ανάξιες σεβασμού (ρατσισμός, αντισημιτισμός κλπ)
Η ένταση της συζήτησης γύρω από την πολυπολιτισμικότητα, και κυρίως οι άμεσες διαστάσεις που αφορούν στην κοινωνική αλλά και την εθνική ζωή πολλών κρατών, εμπλουτίζουν το διάλογο γύρω από τα ζητήματα αυτά, εγείροντας διαφόρων ειδών ενστάσεις απέναντι στις πολιτικές της αναγνώρισης. Η κριτική στις πολιτικές της αναγνώρισης και τη ρητορική της πολυπολιτισμικότητας εντοπίζονται τόσο στο φιλελεύθερο στρατόπεδο όσο και έξω από αυτό, τόσο σε φιλοσοφικό όσο και σε άμεσα πρακτικό επίπεδο. Η φιλελεύθερη αρχή, σύμφωνα με την οποία οφείλουν όλοι να αντιμετωπίζονται ως ελεύθεροι και ίσοι, μπορεί να ερμηνευτεί με διαφορετικούς τρόπους. Η μια φιλελεύθερη προοπτική, σε αντίθεση με τη ρητορική της πολυπολιτισμικότητας, αξιώνει την τήρηση μιας στάσης ουδετερότητας ως προς τις διαφορετικές αντιλήψεις για τον αγαθό βίο από τις οποίες εμφορούνται οι πολίτες σε μια πλουραλιστική κοινωνία. Οι πολιτικές της πολυπολιτισμικότητας κρίνονται ως έμφυτα ασυνεπείς με τις βασικά φιλελεύθερες αρχές. Η άποψη ότι η κρατική δομή και η εκπαίδευση πρέπει να παραμένουν ουδέτερες έναντι των επιμέρους ομάδων και κοινοτήτων, ότι τα δικαιώματα πρέπει να αναγνωρίζονται σε ατομικό και μόνο επίπεδο, ότι οι νόμοι πρέπει να ισχύουν για όλους ανεξαιρέτως για όλους και ότι καμιά ομαδική διαφοροποίηση δεν γίνεται ανεκτή, είναι εχθρική ως προς την αναγνώριση επιμέρους κοινοτήτων και δικαιωμάτων σε αυτές. Μέσα σε ένα εξισωτικό μοντέλο δημοκρατίας, τέτοιου είδους αναγνωρίσεις γίνονται αντιληπτές ως προβληματικές, καθώς θεωρείται ότι διαταράσσουν την ισότητα, εγείρουν διαφορετικές αξιώσεις, προκαλούν ανισότητες και τελικά περιορίζουν στο όνομα της ομάδας ή της κοινότητας και υποβαθμίζουν το ίδιο το θεμελιώδες στοιχείο της φιλελεύθερης ιδεολογίας, δηλαδή το άτομο.
Για τον Slavoj Zizek, η πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, μέσω της παγκόσμιας αγοράς, περιλαμβάνει και τη δική της ηγεμονική αφήγηση σε σχέση με την πολυπολιτισμική ανεκτικότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Η νέα παγκόσμια πραγματικότητα, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της, επιτρέπει σε κάθε ξεχωριστό “life-style” να ανθίσει στη μοναδικότητά του. Η ιδανική μορφή ιδεολογίας του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι η πολυπολιτισμικότητα, που από μια υποτιθέμενη ουδέτερη θέση αντιμετωπίζει κάθε τοπικό πολιτισμό, όπως ο αποικιοκράτης αντιμετώπιζε τον αποικιοκρατούμενο, σαν ιθαγενείς που τα έθιμά τους πρέπει να μελετηθούν και να αποτελέσουν «αντικείμενα σεβασμού». Με άλλα λόγια, η πολυπολιτισμικότητα κρίνεται ως ανεστραμμένη και αυτοαναφορική μορφή ρατσισμού. Ο «σεβασμός» για τον «άλλο» βασίζεται στην προνομιακή θέση εκείνου που είναι σε θέση να κρίνει. Για τον Zizek αυτός ο «σεβασμός» για την ιδιαιτερότητα του «άλλου» είναι η μορφή επιβεβαίωσης της κυριαρχίας.[12
Τέλος, μέσα στη γκάμα των κριτικών απόψεων για την πολυπολιτισμικότητα, που ένα μικρό της μέρος παρατέθηκε εδώ, πρέπει να προστεθεί και η άποψη εκείνη που θεωρεί ότι η πολυπολιτισμικότητα, ειδικά στις Η.Π.Α, είναι κάτι που απλά δεν υφίσταται. Σύμφωνα με μια τέτοια ενατένιση, οι διάφορες κουλτούρες απλά συνυπάρχουν μέσα σε μια ενιαία καταναλωτική κοινωνία και δεν είναι δυνατόν ούτε να αποτελέσουν εναλλακτική λύση αλλά ούτε και να διαφοροποιηθούν απέναντί της. [13
[1] Russell Jacoby, The Myth of Multiculturalism, New Left Review I/208, November 1994, p. 1
2 Charles Taylor, Πολυπολιτισμικότητα: εξετάζοντας της πολιτική της αναγνώρισης, Πόλις, Αθήνα 1997, σ. 85
3 A Dictionary of Cultural and Critical Theory, Blackwell Reference, Oxford 1996, p. 354
4 Varun Oberoi, Social Unity in Britain, Journal of Ethnic and Migration Studies, vol.33, No1, January 2007, p. 141-142
5 Varum Oberoi, ό.π. σελ 152
6 Anne Phillips, From inequality to difference: a severe case of displacement?, New Left Review I?224, July 1997, p.1
7 Charles Taylor, .ό.π., σ. 73
8 Charles Taylor, ό.π., σ. 88
9 Michael Walzer. Περί ανεκτικότητας: για τον εκπολιτισμό της διαφοράς, Καστανιώτης, Αθήνα 1998, σ. 140
10Amy Gutman, πρόλογος, Charles Taylor, ό.π., σελ. 53
11 Keith Banting and Will Kymlicka, Multiculturalism and Welfare, Dissent, Fall 2003, p.59
12Slavoj Zizek, Multiculturalism or the cultural logic of multinational capitalism, New Left Review, September 1997, p. 43
13 Russell Jacoby, ό.π., σ. 3
Posted by...numb at 6:45 μ.μ. 5 comments
Aqui estamos!
Κυριακή, Αυγούστου 12, 2007
Κάποιοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι σε μια "μαύρη" γωνιά της Ελλάδας μπορεί να υπάρχουν "σποράκια". Αλλά αυτό που μοιάζει απίστευτο γεννάει την ελπίδα...Πόσα βλέμματα στράφηκαν στο μέρος μας δεν μπορώ να μετρήσω, πόσες κουβέντες ανταλλάξαμε με ανθρώπους, τι έμεινε να κουβαλάμε από εδώ και πέρα στην καρδιά μας από τέσσερις καλοκαιρινές εξορμήσεις στην "περιφέρεια των Χειμερινών Κολυμβητών"...
Το φωτορεπορτάζ που ζήτησε ο mboy. Επάνω Δράμα, κάτω Καβάλα.
Posted by...Filotas at 4:09 μ.μ. 7 comments
Ας τρέμει το χρήμα!
Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2007
 | "Για να μιλήσουμε ξεσηκωνόμαστε Για να ξεσηκωθούμε μιλάμε Για να ζήσουμε ξεσηκωνόμαστε και μιλάμε Για να μιλήσουμε ξεσηκωνόμαστε και ζούμε Ας τρέμει το χρήμα γιατί μιλάμε! Ας τρέμει γιατί ξεσηκωνόμαστε! Ας τρέμει γιατί ζούμε! Και ζωντανοί και εξεγερμένοι" (απόσπασμα από τον λόγο του EZLN, Μεξικό 4 Μάρτη του 2001, εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος) | |||
Posted by...Alondra at 7:47 μ.μ. 3 comments
"Σπόρος" και "Καμπάνια" στο Φεστιβάλ Cosmopolis στην Καβάλα
Παρασκευή, Ιουλίου 20, 2007
Αύριο Σάββατο και μεθαύριο Κυριακή 21 - 22 Ιουλίου, από τις 7 το απόγευμα μέχρι και αργά το βράδυ, τα "σποράκια" της Δράμας μετά την παραχώρηση χώρου από την διεύθυνση του Φεστιβάλ Cosmopolis, θα στήσουμε δυο τραπεζάκια στον χώρο του Φεστιβάλ στο ύψος της πλατείας Μ. Αλή. Στο ένα θα υπάρχουν όλα τα προϊόντα του Σπόρου και στο άλλο θα υπάρχουν είδη της Καμπάνιας "Ένα σχολείο για την Τσιάπας", ενημερωτικό υλικό και η αύρα της αλληλεγγύης που μας δίνει δύναμη...
Posted by...Filotas at 8:22 μ.μ. 1 comments
Κυκλοφορεί το νέο τεύχος της Αλάνας
Τρίτη, Ιουλίου 17, 2007
ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ
οι δάσκαλοι στην Αργεντινή αντιστέκονται (Ραφαέλ Ουρεταμπισκάγια, δάσκαλος στο Νεουκέν)
ΓΕΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ
• κινήματα στη Λατινική Αμερική: να πάρουμε ξανά την πρωτοβουλία στα χέρια μας (Ραούλ Ζιμπέκι)
• Οαχάκα: ο αγώνας και η αντίσταση συνεχίζονται
• μαθαίνοντας από την εξέγερση στην Οαχάκα
• πανεπιστήμιο και κοινωνία: σε αναζήτηση μιας δημιουργικής αλληλεγγύης
• ειδήσεις
Κολομβία: αναταραχή στην εκπαίδευση
Χιλή: η επιστροφή των «πιγκουϊνων»
Μεξικό: η Άλλη Καμπάνια συνεχίζει με την υπεράσπιση της γης
Βραζιλία: * Καταλήψεις γης * Κατάληψη της πρυτανείας * Μια ελπιδοφόρα πολιτική πρωτοβουλία
• Ροστόκ
• η αυλή των θαυμάτων: * ομάδα F.A.R.M.A. * αλληλεγγύη στην κοινότητα Χοσέ Μάρμολ της Αργεντινής
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΠ ΙΑ
• Μεξικό: κινήσεις στην κοινωνία, αλλαγές στη χώρα (συνέντευξη της Αλάνας με τον Αδόλφο Τζίλι)
• Κολομβία: συγκρούσεις FARC -ELN
• Ευρωπαϊκή Ένωση: Για το καλό τους...
• Αϊτή: λαός μαστιγωμένος, λαός λησμονημένος (της Ιμμακούλα Νερβίλ, προέδρου του Αϊτινού Μπολιβαριανού Ιδρύματος της Βενεζουέλας)
• Βραζιλία: μνήμες υπανάπτυξης, εικόνες ανάπτυξης
• Ποιος θυμάται τις Μαλβίνες;
• Εκουαδόρ: το στοίχημα της Συντακτικής Συνέλευσης
• ουστ! Ο Πάουλ Σέφερ και η «Αποικία Αξιοπρέπεια»
ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ
• Αργεντινή: έγκλημα Κρομανιόν, σκέψεις που συντροφεύουν τον πόνο (γράφει για την «αλάνα» η Σίλβια Μπιγνάμι, μέλος της συλλογικότητας «Μνήμη και Δικαιοσύνη για τα Παιδιά μας»)
• Μεξικό: από την κοινωνική ασφάλιση στην ιδιωτική ανασφάλεια (του Σαντιάγο Ρομάν, για την «αλάνα»)
• Μεξικό: το πρόσωπο της δημοκρατίας
• Βραζιλία: αγώνας δρόμου για την αιθανόλη (της Λούσια Σκρομόφ, για την «αλάνα»)
• Βενεζουέλα: «δεν θα σαρώσουμε την ολιγαρχία, αλλά της παίρνουμε τα οχυρά...»
ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ
• το αναρχικό κίνημα στη Χιλή (μέρος β')
• μύθοι από τη Λατινική Αμερική: * Η Δημιουργία * Ο ιαγουάρος και η φωτιά * Ο μύθος της Κόσκο Ίνα
• mafalda
ποίηση
• Οκτάβιο Πας
• Πάμπλο Αντόνιο Κουάδρα
• Γκαμπριέλα Μιστράλ
• Χόρχε Λουίς Μπόρχες
πεζογραφία
• Πάκο ΙγνάσιοΤάιμπο II
• Χούστο Αρόγιο
• Χούλιο Κορτάσαρ
ΑλΑΝΑ, όπως λέμε... ΑΛληλεγγύη, ΑΝτίσταση, Αξιοπρέπεια
Πού θα βρείτε την «Αλάνα»
--
Ομάδα "Αλάνα"
[ΑΛληλεγγύη, ΑΝτίσταση, Αξιοπρέπεια]
...στις Αμερικές των κινημάτων
http://periodikoalana.blogspot.com/
Posted by...The Motorcycle boy at 5:07 μ.μ. 0 comments
Ήθελε η CIA νεκρό τον Κάστρο;
Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007
Family Jewels' Documents Detail Agency's Shadowy Past
By THERESA COOK and LUIS MARTINEZ
June 26, 2007 —
The recruitment of mafia men to plan the assassination of Fidel Castro, the wiretapping and surveillance of journalists who reported on classified material, and the two-year confinement in the United States of a KGB defector -- those are just a few of the past CIA activities revealed in documents released Tuesday.
Known as the "family jewels," the 702 pages of documents detail acts committed between March 1959 and the early 1970s that raise questions about the legality of some of the CIA's activities. Initially compiled for Congress in 1973, the documents helped spur sweeping agency reforms.
'Outside the CIA's Charter'
In 1973 CIA director James Schlesinger sent a memo to all agency employees, directing them to report on "all activities undertaken that may have fallen outside the CIA's charter."
The files were released voluntarily by the CIA, albeit after numerous Freedom of Information Act requests. In announcing the release, current CIA Director Michael Hayden said last week that the documents "provide a glimpse of a very different time and a very different agency."
"Much of it has been in the press before, and most of it is unflattering, but it is the CIA's history," Hayden said.
Castro Assassination Plans
The documents trace the steps in an apparent failed plot to assassinate Cuban leader Fidel Castro.
According to the files, Robert Maheu, a former FBI agent, was contacted, briefed on the mission and asked "if he could develop an entree into the gangster elements as a first step towards accomplishing the desired goal."
Maheu was asked to approach an acquaintance, Johnny Roselli, who was thought to be part of the "syndicate" that controlled all of the ice machines on the Las Vegas Strip. Maheu deduced Roselli's purported mob ties would include connections to Cuban gambling enterprises as well.
Maheu presented himself as an executive representing several clients who were losing money because of Castro's clampdown on the gambling industry, and therefore wanted the leader ousted from power.
Cosa Nostra Ties
Roselli was interested, and brought in an associate, Sam Gold. But Maheu discovered that Gold and a courier traveling between Miami and Havana known as Joe, also recruited for the mission, were leading double lives -- both men were on the attorney general's 10 most wanted list.
Gold was identified as Momo Salvatore Giancana, Chicago's Cosa Nostra boss -- the successor to Al Capone. Joe was determined to be Santos Trafficant, head of the organization's Cuban enterprises.
Giancana suggested poisoning as a murder method, and indicated that he had an assassin in mind: Juan Orta, a Cuban official with access to Castro who was receiving kickbacks from the gambling industry.
'Six Pills'
The CIA produced "six pills of high lethal content" to Trafficant, who delivered them to Orta.
But Orta, after he reported several failed attempts to administer the pills, "apparently got cold feet and asked out of the assignment." Orta nominated one of his contacts to carry out the mission, but that individual failed as well.
Trafficant suggested another contact: Dr. Anthony Verona of the Cuban Exile Junta, who was apparently dissatisfied with the junta's "ineffectual progress" and was "willing to handle the mission through his own resources."
But the documents note that "Dr. Verona's potential was never fully exploited, as the project was canceled shortly after the Bay of Pigs episode," referring to the failed U.S.-backed attempt to overthrow Castro in 1961. The pills were then returned to the CIA.
Roselli Tell-All
Roselli came into some legal trouble in the late 1960s and faced deportation after a conviction on charges of illegal entry into the United States and conspiracy. Roselli threatened to go public with the plot, indicating through his attorney that "if someone did not intercede on Roselli's behalf, he would make a complete expose of his activities with the Agency."
But the CIA decided not to intervene, and the documents conclude that Roselli himself or someone on his behalf must have given details of the Castro assassination attempts to reporter Jack Anderson.
As a result, the CIA kept close watch on Anderson and "at various times" his "legmen" Brit Hume, Leslie Whitten and Joseph Spear. The two-month long effort included physical surveillance and observation of Anderson's workplace from a hotel room across the street.
'Project Mockingbird'
Anderson's surveillance was part of a much larger domestic surveillance project undertaken by the CIA, involving actions that are prohibited by the CIA's charter.
For three months in 1963, the CIA conducted "productive" wiretaps on two Washington-based journalists who had published "classified materials of this agency and others."
Dubbed "Project Mockingbird," the effort involved placing listening devices in the offices and homes of columnists Robert Allen and Paul Scott. The wiretaps were conducted with "the coordination" of then Attorney General Robert Kennedy and Defense Secretary Robert McNamara.
The CIA eventually determined that the newsmen were so plugged into the executive and congressional branches of government that they "actually received more classified and official data than they could use, and passed some of the stories to other newsmen for release." It turned out that many "leaks" appearing under other bylines had actually come from Allen's and Scott's sources.
Overzealous Agency?
The documents also reveal an episode of overzealousness with regard to a KGB defector suspected of being a double agent, based on doubts that were later seen as misplaced.
Yuriy Ivanovich Nosenko was detained from August 1965 to October 1967 in "a specially constructed 'jail' in a remote wooded area" because the CIA was "convinced that he was a dispatched agent." Nosenko's confinement was an effort to get him to "confess" after initial "hostile interrogation" failed to confirm the CIA's contention that he was a plant.
As Nosenko's detention dragged on, CIA lawyers became concerned with "the illegality of the Agency's position in handling a defector under these conditions for such a long period of time." Nosenko was subsequently transferred to another unit where for the next year he was detained at a "comfortable safehouse." Finally the CIA determined he was a "bona fide" defector and a later analysis concluded he was "the most valuable and economical defector this Agency has ever had."
Leads long ignored by his interrogators eventually resulted in the arrests and prosecution of unnamed individuals.
Granted an alias and remarried to an American citizen, Nosenko's reaction to his CIA detainment was straightforward: "While I regret my three years of incarceration, I have no bitterness and now understand how it could happen."
(από το ABC News)
(συνεχίζεται)
Posted by...οι σκιές μιλάν at 4:44 μ.μ. 2 comments
